Op het moment dat buurvrouw Marita haar auto bij Braakhekke wil parkeren, kijk ik haar verbaasd aan. We moeten toch bij ’t Dijkhuis zijn? Complete verwarring in de auto. Marita pakt de uitnodiging erbij en leest hardop voor: “Cultuurhuus Braakhekke”. Okay, zelfs deze middag verloopt nu al anders dan ik dacht 🙂
In Braakhekke worden we vriendelijk ontvangen. Koffie, thee en een gebakje. Heerlijk.
Als we de zaal binnen lopen, kijk ik mijn ogen uit. Wat is het druk! Wat zijn er al veel mensen. Zijn dit allemaal vrijwilligers van ’t Dijkhuis? Wauw, wat goed.
Vorige jaren bleek de vrijwilligersdag altijd in de Rotonde te zijn. Maar omdat de groep zo gegroeid is, werd er vorig jaar naar alle tevredenheid uitgeweken naar Braakhekke. En… als we nog even doorgroeien, zal de organisatie volgend jaar mogelijk op zoek moeten naar een nog grotere zaal. Laten we dat als doel stellen!
En dan valt mijn blik op een man met één van de stralendste blikken van Bathmen, mijn buurman. Goh, ik wist niet dat Mans ook vrijwilliger was. We schuiven bij hem aan de tafel, waarna er direct gezellige gesprekken ontstaan met al onze tafelgenoten. Op deze manier leer ik dat er dus ook een Stichting Vrienden van ’t Dijkhuis bestaat, dat er zeer veel verschillende vrijwilligersfuncties te bekleden zijn, dat er zelfs mensen zijn die al 15, 20, 25 jaar vrijwilliger bij ’t Dijkhuis zijn. Ik begin direct te rekenen. Ben nu 44… ja, dat kan ik ook nog redden.
Om even over de leeftijden door te gaan. De meeste aanwezige vrijwilligers zijn ouder dan ik. Een stuk ouder. Fantastisch natuurlijk. Toch had ik ook meer dertigers, veertigers verwacht. Maar wat niet is, kan nog komen toch? Maken we er een mooie leeftijd-mix van.
Als ik zo naar de verhalen luister van iedereen in de zaal, vind ik het prachtig om te merken dat elke vrijwilliger een bepaalde activiteit weet te vinden waar hij/zij blij van wordt. Baliemedewerkers, koffieschenkers, fiets-maatjes, en ga zo maar door. Echt voor ieder wat wils.
Ondertussen gaat directeur Jackie langs alle tafels om iedereen persoonlijk te verwelkomen. Mooi om te zien, dat er voor iedereen aandacht is. Trouwens ook voor de innerlijke mens, we worden zeer goed verzorgd. Muzikaal optreden, drankjes, heerlijk eten, ruimte om bij te praten. Wat een heerlijke dag, het voelt als een warm bad.
Als ik later nog met verzorgende Alma praat, geeft zij aan dat ze zo graag een clubje vrijwilligers bij elkaar wil hebben, o.a. voor de afdeling waar de mensen met dementie wonen. Door de aanwezigheid van meer vrijwilligers, zou er nog meer mogelijk worden voor de bewoners. Gezamenlijk koken, 1 op 1 aandacht, samen was opvouwen, wandelen, en ga zo maar door. Ik zie het plaatje ook voor mij en word er blij van.
We heffen met z’n allen het glas:“Op naar nog veel meer blije gelukkige momenten in en rondom ’t Dijkhuis”
Nathalie Steffens
De bewoners zitten aan de grote tafel. Alle muziekinstrumenten zijn op tafel gezet en verdeeld. Iedereen heeft een muziekinstrument voor zich, op schoot of in de hand. De muziek klinkt helder uit de Ipad en alle bewoners zijn druk met hun instrument. Iedereen maakt muziek, gezellig door elkaar heen. De dame aan het hoofd van de tafel bespeelt de xylofoon, haar buurvrouw slaat op haar eigen ritme op de trommel, de rainsticks worden aandachtig achter elkaar omgedraaid, de sambaballen vliegen nog net niet in het rond. Eén drukke bedoeling. Ik vraag me af of er een moment zou komen dat het te druk voor de mensen zou worden. Ach, zegt de verzorgende, dan merk je wel dat ze onrustig worden.
In realiteit ging het iets anders. Ik typ dit dan ook met een grote glimlach op mijn gezicht. Hoe vaak heb ik nu al niet gemerkt dat elke avond in ’t Dijkhuis anders verloopt dan ik tevoren voorzichtig gedacht had? Eigenlijk elke keer. Met vanavond als hoogtepunt. Ik neem mij direct voor om vanaf nu elke avond blanco en zo open mogelijk de afdeling Banekate op te stappen.
Hoe het echt is gegaan?
Bij het uitdelen van de muziekinstrumenten kijken de bewoners naar wat er voor hen op tafel ligt. En laten het rustig liggen. Niemand pakt iets op of beet. Er wordt gewoon gekeken en vrij stil gezeten. Als ik een bewoonster een tamboerijn aan wil geven, schudt ze van nee, daar wil ze niks mee. Haar buurvrouw vraagt wat ze toch met dit ding (een trommel) moet. De mannelijke bewoner begint drie ronde instrumenten op elkaar te stapelen. Ik kijk om me heen, zie alle ogen op mij gericht en voel dat ik op mijn wenken bediend wordt. Tijdens mijn vakantie had ik namelijk besloten vaker uit mijn comfortzone te gaan. Nou, hop hop, laat maar zien dan.
Ik zet de muziek aan, zet het eerste lied in en rammel wat met een sambabal. De bewoners zingen rustig mee. Ik zet een tandje bij en sla samen met mijn linkerbuurvrouw op een trommel, probeer de overbuurman te seinen dat hij de rainstick eens omdraait, geef het stokje beter aan bij mijn overbuurvrouw zodat we samen wat geluid uit de xylofoon halen. Na een paar liedjes vraag ik mezelf af of ik nu aan de bewoners kan zien of ze het naar hun zin hebben. Tot mijn schrik zie ik het niet… Ik ben te druk bezig met allerlei dingen, behalve aansluiten bij hun gevoel op dat moment.
Ik besluit even achteruit te leunen, relaxt de boel de boel te laten. De meeste instrumenten liggen chaotisch op tafel, meneer bouwt wat door met de trommels, een overbuurvrouw tikt nog drie keer zacht met het stokje op tafel om er daarna ook mee te stoppen en we zingen ontspannen nog wat kinderliedjes, omdat we die teksten allemaal nog het beste kennen. Het voelt beter zo. Een andere keer weer verder.
Uiteindelijk besluit ik ook wat andere liedjes op te zoeken. We komen bij Twee Motten, Tulpen uit Amsterdam, Een beetje verliefd. Het wordt heel rustig aan tafel. Als je nu binnen zou komen, zou je je waarschijnlijk afvragen of het wel gezellig is, of ik als vrijwilliger niet wat actiever kan doen. Maar nee, het voelt huiselijk zo. Zoals thuis. Dit is toch waar het om draait? En dan gooit mevrouw op de hoek van de tafel er een heuse uitsmijter uit. Ze zegt: Nou, die Kortjakje was ook een goochemerd hè? Altijd ziek, maar zondags niet !
Nathalie Steffens
Voor informatie over vrijwilligerswerk: info@hetdijkhuis.nl t.a.v. Jackie van Beek