Om de zintuigen wat te prikkelen heb ik vandaag een ”rainstick” meegenomen. Een regenstok dus.
Zoals je kunt zien op de foto is het een felgekleurd instrument met erin honderden kleine kogeltjes. Bij het omdraaien van de stick, vallen de kogeltjes door de verschillende lagen heen en doet het geluid denken aan een flinke regenbui.
Aan tafel zitten meneer X. en mevrouw Y. gezellig naast elkaar. Ik vraag of ik bij hen mag komen zitten. Ja, dat is prima.
Mevrouw Z. komt de hoek om lopen en schuift ook gezellig aan. Meneer X. zijn gezicht licht op als ik zeg dat ik nog weet dat hij uit Loo-Bathmen komt, waar ik nu woon. Zijn ogen stralen en vraagt mij hoe ik dat dan toch weet. Als ik zeg dat ik dit onthouden heb, zie ik een grote glimlach op zijn gezicht.
Ik pak de rainstick erbij, laat hem zien, leg uit wat het is, wat het doet en doe het voor. Ter uitnodiging zet ik hem daarna midden op tafel, met het idee dat iemand hem zal pakken. Maar nee, mevrouw Y. zegt bijna verontwaardigd: ‘Wat moeten we hier nu mee?!’ Mevrouw Z. hoeft er ook niks mee. Intern lach ik, ook om mijn eigen gevoel van ongemak. Muziekinstrumenten en ik zijn nogal een uitdaging hier. Gelukkig redt meneer X. mij. Hij pakt de rainstick en laat fikse regenbuien horen. Als hij hem weer terug zet op tafel, speel ik er wat mee in mijn handen en rol hem over tafel naar mevrouw Y. Met veel moeite weet ze hem zo nu en dan een stukje terug te rollen. De motoriek lijkt niet precies meer te doen wat ze in gedachten heeft. En zo rollen we de stick een aantal keer half over tafel. Totdat mevrouw Y. zegt: ‘Ha, we lijken wel kinderen zo!’ Met z’n vieren lachen we erom.
Nadat we klaar zijn met de rainstick en we een paar korte gesprekken hebben gevoerd, merk ik dat mijn teksten op zijn. Mijn tafelgenoten kijken naar mij, ik kijk naar hen. Niks mis mee natuurlijk. Toch wil ik iets meer te bieden hebben. Ik loop naar de kast en haal er een spel uit dat ik nog niet eerder heb gezien. Een spel met allerlei kleine potjes. In elk potje zit een geur. Een geur van vroeger, die herinneringen ophaalt. Boenwas, brood, gekookte melk, houtvuur, zeep, leer, tabak, potloodslijpsel, etc.
De potjes gaan van hand tot hand. De bewoners vinden het moeilijk om de geuren te herkennen. Maar gelukkig staat de oplossing onderop het potje. We praten wat over en weer en zijn echt met z’n vieren met hetzelfde spel bezig. We genieten er van. Meneer A. komt er ook bij zitten. In tegenstelling tot de anderen geeft hij bij elk potje aan dat hij het herkent. Het is allemaal prima, het spel zorgt voor een fijn samenzijn, leuke aanknopingspunten voor het ophalen van herinneringen.
Als we vervolgens een glas appelsap krijgen, zie ik het gebeuren. Mevrouw Y. pakt dit glas, ruikt er aan, net als ze bij de potjes heeft gedaan. Ze geeft wederom aan dat ze het niet herkent en duwt het glas mijn kant op, zodat ik het weer kan opruimen. Ik leg haar uit dat dit appelsap is, dat ze dit net van de zuster heeft gekregen, dat ze dit mag opdrinken. Ik lijk maar niet tot mevrouw Y. door te dringen. Ze blijft het glas pakken, blijft er aan ruiken en blijft zeggen dat ze het niet weet, om het vervolgens weer aan mij geven. En zo gaat het een poosje door. Net als bij de geurpotjes.
Het is alsof er een verbinding niet goed gelegd wordt. In alle liefde en met alle respect hoop ik dan ook dat het voor mevrouw Y. minder vermoeiend is dan voor mij. Ik hoop dat ze straks met een rustig hoofd kan gaan slapen en dat de appelsap haar gesmaakt heeft. De volgende keer als ik appelsap drink, zal ik er ook even aan ruiken en met een glimlach aan deze mooie avond terugdenken.
Nathalie Steffens
(ik doe vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis, op de plek waar mensen met dementie wonen)
Iedere vrijdag gonst het van de bedrijvigheid in ’t Dijkhuis. Dat doet het natuurlijk iedere dag, maar op de vrijdagochtend is er extra gezellige drukte. Acht kinderen van de Krachtklas van drie Bathmense Basisscholen werken op verschillende afdelingen van ons huis. En wat doen ze dat goed! Of ze nu de was moeten vouwen of koffie schenken aan de bewoners, ze doen het zichtbaar met plezier en ook nog supergoed! En onze bewoners genieten van de kinderen om hen heen. Een prachtig initiatief waar iedereen blij van wordt.
Juf Pauline Stikker begeleidt deze vrijdag de acht leerlingen en is zelf ook erg enthousiast. ,,We zijn er dit schooljaar mee begonnen”, vertelt ze. ,,Mijn collega Bram Pennings heeft dit opgezet. De Dorpsschool, De Looschool en De Rythmeen doen mee. Het idee achter de Krachtklas is om kinderen van wie de talenten meer op praktisch gebied liggen in hun kracht te zetten. Wekelijks werken ze een paar uur in een bedrijf of instelling. De komende weken zijn ze aan de slag op de verschillende afdelingen van ’t Dijkhuis. Je ziet dat de kinderen het geweldig vinden en opbloeien. Het is echt een opsteker voor ze. Daar kan ik zo van genieten!”
Waardering en zelfvertrouwen
Bram Pennings, leerkracht van groep 7 van de Dorpsschool, vindt dat op elke school er naast een ‘Plusklas’ ook een ‘Krachtklas’ zou moeten zijn. ,,Ieder kind is bijzonder en verdient het om op welk gebied dan ook in zijn of haar kracht gezet te worden”, legt hij vol enthousiasme uit. ,,Een Krachtklas zorgt er natuurlijk niet alleen voor dat praktisch ingestelde kinderen activiteiten doen die aansluiten bij hun manier van leren, maar zorgt er ook voor dat hun zelfvertrouwen en welbevinden groeit. Zij ontdekken hun kwaliteiten. En dat zijn kwaliteiten die hard nodig zijn in onze samenleving! Zij zien in dat iedereen, of je nu leert of werkt met je hoofd, handen en/of hart, een steentje bijdraagt aan onze maatschappij. Naast het feit dat ik het fantastisch vind om vier dagen in de week leerkracht te mogen zijn voor mijn groep 7, kijk ik ook elke donderdagmiddag uit naar de vrijdagochtend waarin de Krachtklas samenkomt. De waardering die de kinderen krijgen en wat dit met hen doet, is niet te beschrijven. Kippenvel!”
Leren om met ouderen om te gaan
Zoë Jansen zit in groep 7 van De Looschool en doet mee met de Krachtklas. Zij werkt deze vrijdag op Banekate, de afdeling voor ouderen met onder andere dementie. ,,Ik vind het leuk om op deze afdeling mee te werken”, vertelt Zoë. ,,We wandelen met de bewoners en doen spelletjes. Ik heb hier vooral geleerd om met ouderen om te gaan en vind dat fijn.” Zoë heeft er talent voor, dat is duidelijk. Heel rustig beweegt ze zich tussen de bewoners en vol enthousiasme speelt ze het parachutespel mee. Geduldig raapt ze de ballen die overal heen vliegen op. Een van de bewoners vraagt vooraf aan haar of ze ook meedoet met het spel. Zoë antwoordt bevestigend. ,,Dat vind ik leuk”, zegt de bewoner blij. Meer woorden zijn niet nodig om te laten zien hoe geslaagd dit initiatief is.
Enthousiasme bij ’t Dijkhuis en bij de scholen
,,Ik heb ook niet lang nagedacht of we hieraan mee zouden werken”, laat directeur Jackie van Beek weten. ,,Ik was meteen enthousiast toen Meester Bram bij ons aanklopte en het was dan ook zo geregeld. We geven deze kinderen graag de kans om te laten zien wat ze in hun mars hebben. En dat is heel wat. Dat heb ik al wel gezien!”
Ook initiatiefnemer Meester Bram is tevreden over de samenwerking en hij ziet dat het werkt. ,,Ik ben ’t Dijkhuis ontzettend dankbaar voor deze mogelijkheid”, laat hij weten. ,,Aan het begin van het schooljaar ben ik op bezoek geweest bij bedrijven en instellingen om mijn ‘verkooppraatje’ te houden. Jackie en ik zaten meteen op een lijn en zijn dus deze unieke samenwerking aangegaan. En het werkt. Mooi om te zien!”